segunda-feira, 12 de outubro de 2009

Cuntas de la Tierra de las Faias, de António Bárbolo Alves


Acho que a editora Campo das Letras acabou. Ficou um catálogo interessante como as obras em mirandês a que deu vida. É uma língua estranha, antiga, do grupo asturo-leonês. Sente-se nossa, fonética, próxima. A palatização de alguns dos seus sons fá-la surgir como se entranhada no corpo e alma, não como aquelas línguas tagarelantes e superficiais, antes uma língua que se respira, gargareja e regurgita. «Yê ua nuite de Eimbierno. L cielo de un azul alto i strellado cubre la preinada. L algodon an rama ampeçou lhougo pula manhana i todo I santo die fui bê-lo caer. Parecie sembrado a manadas. Num era I purmeiro nebon de l anho mas era de certeza i mais fuorte».
Magnífica, gutural, bucal, mastigada língua. «La tierra parecie drumida. Ancantada por aquel ancanto».